Η Σαρωνίδα είναι ένας από εκείνους τους τόπους που, αν τους γνωρίσεις έστω και για λίγο, δύσκολα τους ξεχνάς.
Είναι το φως του ήλιου που λούζει τη θάλασσα κάθε απόγευμα, το αεράκι που κατεβαίνει από τα Μεσόγεια και μπλέκεται με το ιώδιο. Είναι οι άνθρωποι, απλοί, με χαμόγελο που θυμίζει κάτι από άλλες εποχές.
Σήμερα, η Σαρωνίδα έχει αλλάξει πολύ σε σχέση με τα παλιά χρόνια. Παλιά ήταν περισσότερο ένα ήσυχο εξοχικό χωριό, ένας μικρός παράδεισος για λίγους Αθηναίους που έφευγαν τα καλοκαίρια για να βρίσκονται κοντά στη θάλασσα. Οι δρόμοι ήταν χωματόδρομοι, τα σπίτια λίγα και σκορπισμένα ανάμεσα στα πεύκα, κι η ζωή κυλούσε αργά, με ραδιόφωνο, ψυγείο πάγου και βραδινές βόλτες στην παραλία.
Η πρώτη ταβέρνα της περιοχής, όπως λένε οι παλιότεροι, ήταν ένα μικρό καφενείο κοντά στη θάλασσα, όπου μαζεύονταν οι ψαράδες και οι ντόπιοι για να πιουν το ούζο τους μετά το ψάρεμα. Εκεί άκουγες α ιστορίες για τη θάλασσα, για τις βάρκες που γύριζαν φορτωμένες γαύρο και σαρδέλα, αλλά και καλοκαιρινές φιλίες που κρατούσαν μια ζωή.
Με το πέρασμα των χρόνων, η Σαρωνίδα μεγάλωσε. Ήρθαν νέες οικογένειες, χτίστηκαν σπίτια, άνοιξαν μαγαζιά. Παρ’ όλα αυτά, κρατά ακόμα εκείνη την ιδιαίτερη ισορροπία, ανάμεσα στην ηρεμία του χωριού και στη ζωντάνια ενός σύγχρονου παραθαλάσσιου προορισμού.
Η κεντρική πλατεία είναι πάντα γεμάτη ζωή. Εκεί, το καλοκαίρι, θα δεις παιδιά να τρέχουν με παγωτό στο χέρι, παρέες να συζητούν μέχρι αργά και κάποιον παππού να χαζεύει το κύμα, όπως έκανε και πριν 40 χρόνια, κάτι το μοναδικό – κάτι οικείο.
Δεν είναι μόνο η θάλασσα που σε μαγεύει εδώ. Είναι κι εκείνες οι μικρές λεπτομέρειες που δύσκολα βρίσκεις αλλού. Το ηλιοβασίλεμα που βάφει τον Σαρωνικό χρυσό και ροζ. Τα στενά που μυρίζουν γιασεμί τα καλοκαιρινά βράδια. Οι παλιοί κάτοικοι που θα σου πουν ιστορίες για τότε που η παραλία ήταν γεμάτη βάρκες, κι όχι πολυτελή φουσκωτά.
Το χειμώνα, η Σαρωνίδα ησυχάζει. Μένουν οι μόνιμοι κάτοικοι, οι οποίοι έχουν μάθει να αγαπούν το μέρος αυτό και πέρα από τη λάμψη του καλοκαιριού. Ο αέρας γίνεται πιο δροσερός, η παραλία αδειάζει, και τότε μπορείς πραγματικά να νιώσεις λίγο από τη μαγεία της, την απλότητα και να ακούσεις τον ήχο των κυμάτων.
Πολλοί λένε πως η Σαρωνίδα είναι “ένα κομμάτι παλιάς Αττικής που σώθηκε”. Και ίσως έχουν δίκιο. Γιατί παρότι η Αθήνα απλώνεται όλο και πιο κοντά, εδώ υπάρχει ακόμη χώρος για οξυγόνο, για ησυχία, για εκείνο το «λίγο» που τελικά καταλήγει και γίνεται πολύ. Περπατώντας ένα απόγευμα στην παραλία, ειδικά μετά τη δύση του ήλιου, θα καταλάβεις.
Η Σαρωνίδα είναι ένας τόπος που δεν χρειάζεται πολλά λόγια. Είναι εκεί για να τη ζήσεις: με ένα μπάνιο το πρωί, έναν καφέ στην πλατεία, ένα περπάτημα στο ηλιοβασίλεμα. Και για όσους τη γνώρισαν παλιά, είναι πάντα μια επιστροφή στα χρόνια της αθωότητας, τότε που όλα ήταν λίγο πιο αληθινά.
Η Σαρωνίδα δεν είναι απλώς ένας προορισμός. Είναι μια ανάμνηση που μένει μέσα σου. Ένα μέρος που, όσο κι αν αλλάξει, πάντα θα σε περιμένει με το ίδιο βλέμμα – καθαρό, γαλάζιο και ήσυχο, όπως η ίδια η θάλασσά της.
Η σύγχρονη Σαρωνίδα είναι μια κοινότητα ζωντανή, που όμως δεν ξέχασε τις ρίζες της. Καφετέριες, εστιατόρια, παραλιακοί περίπατοι, νέοι και παλιοί κάτοικοι, όλοι ένα κομμάτι μιας ίδιας ιστορίας.
Κι όταν δύει ο ήλιος και το φως βάφει τον Σαρωνικό χρυσό, είναι σαν να μην πέρασε μια μέρα. Η θάλασσα θυμάται και μαζί της θυμόμαστε κι εμείς.
